De chemo terug gaan naar 80% en dan zou het beter moeten gaan. Voor alle zekerheid werd ik ook nog twee nachten opgenomen. En het werkte, ik was veel minder ziek, en voelde me best redelijk goed toen ik weer naar huis ging. Maar we hadden helaas te vroeg gejuicht. Maandag was ik steeds duizelig en ben ik weer flauw gevallen. Ik voel het aankomen, maar dan ben ik al te laat. Het wordt me zwart voor de ogen en ik ben enkele ogenblikken totaal van de wereld. En ook op dinsdag gebeurde dit, nu terwijl ik onder de douche stond. En ik kan je vertellen, dat dit een traumatische ervaring is geweest. Je vind je zelf als het ware in het douche putje terug.
Kees heeft oncologie gebeld en of we wilden komen. Ik mocht ook meteen blijven. Ik werd op de hartbewaking opgenomen. Ik werd met een kastje uitgerust zodat ze me in ieder geval 24 uur in de gaten konden houden. Maar het bleek mijn hart niet te zijn, op zich gelukkig natuurlijk, maar wat is het dan wel. Er moet iets in mijn lijf gebeuren waardoor ik weg val. Maar de artsen zijn het niet met elkaar eens wat het nu zou kunnen zijn, en dat maakt het probleem heel lastig. Ik ben angstig, maar ze hebben er nog geen oplossing voor. Volgende week is er weer een gesprek met de oncoloog en dan maar eens horen wat hij deze keer van plan is.
Op het ogenblik gaar het redelijk, snel moe, ik kan weinig, maar het ziek zijn verplaatst zich al meer naar de achtergrond, en dat is op zich fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten